Thaumatomyrmex manni

Rodzina \| Family:	Formicidae
Podrodzina \| Subfamily:	Ponerinae
Plemię \| Tribe:	Ponerini
Rodzaj \| Genus:	Thaumatomyrmex
Gatunek \| Species:	T. manni

Thaumatomyrmex manni photo gallery

Opis Thaumatomyrmex manni

1. Wstęp

Thaumatomyrmex (Mayr, 1887) to niewielki, bo liczący zaledwie 13 opisanych gatunków, tajemniczy rodzaj mrówek z podrodziny Ponerinae (Lepeletier de Saint-Fargeau, 1835). Są to mrówki zbierane wyjątkowo rzadko, a co za tym są słabo poznane. Wiele cech jest wspólnych dla wszystkich gatunków z rodzaju, dlatego poniższy opis dotyczy bardziej Thaumatomyrmex ogólnie, niż ściśle T. manni (Weber, 1939), który nie pojawia się w publikacjach często.

2. Występowanie

Na podstawie prac naukowych występuje w Boliwii, ale okaz z antweb, oraz te sfotografowane przeze mnie, pochodzą z Gujany Francuskiej, co może sugerować szerszy zasięg. W Gujanie Francuskiej znaleziono je w lesie mglistym. Wyjątkowo rzadkie zbieranie próbek tego rodzaju jest prawdopodobnie spowodowane nieodpowiednimi metodami połowu, a przesiew ściółki metodą Winklera zdaje się być najbardziej efektywny (Delabie i in. 2000).

3. Budowa gniazda

Wszystkie zebrane kolonie Thaumatomyrmex gniazdowały w naturalnych zagłębieniach, np. pod korą martwych drzew (Mann 1922, Kempf 1975), w muszlach ślimaków (Jahyny i in. 2003) itp., same mrówki prawdopodobnie nie potrafią drążyć komór.

4. Wygląd

Kasta robotnic polimorficzna. Majory ważą ok. 370 mg, a minory ok. 130 mg. Dla porównania największa europejska mrówka, królowa Camponotus ligniperda (Latreille, 1802) waży ok. 180mg (Seifert, 2018), przy długości ciała 18mm. Majory D. gigas dorastają do 3cm długości. (Pfeiffer i Linsenmair, 2000)

5. Struktura kolonii

Znane są jedynie robotnice T. manni, więc nie wiadomo jak wygląda rozmnażanie się tego gatunku. U innych z rodzaju wykazano obecność gamergate (Jahyny i in. 2002), w podobie do np. Harpegnathos saltator Jerdon, 1851. Vazquez i in. 2010 opisali także królową u T. atrox Mann, 1922. U niektórych gatunków średnia wielkość kolonii wynosi mniej niż 5 robotnic, a największe zebrane kolonie liczyły dziewięć robotnic (Jahyny i in., 2002), tym samym rodzaj ten tworzy najmniejsze kolonie spośród całej rodziny, przebijając Pseudoneoponera sublevis (Emery, 1887), której kolonie liczą do 18 robotnic (Higashi i in., 1994).

6. Odżywianie

Wykazano, że jedynym pokarmem są Penicillata (Latrielle, 1831), czyli niewielkie dwuparce o miękkim oskórku. Żaden inny pokarm nie był przyjmowany w warunkach laboratoryjnych (Delabie i in., 2000). Stawonogi te są opatrzone licznymi włoskami, które skutecznie chronią je przed drapieżnikami. Thaumatomyrmex specjalizują się w polowaniu na nie, a charakterystyczne żuwaczki umożliwiają chwytanie owłosionej ofiary. Dwuparzec zabijany jest za pomocą żądła i obierany z włosków w gnieździe przy użyciu przednich odnóży. (Brandão i in., 1991)

7. Behawior

Mogą żerować na drzewach, ale częściej znajdywane są w ściółce (Weber 1942, Kempf, 1975, Delabie i in. 2000). Robotnice furażerują samotnie (Brandão i in., 1991).

Description of Dinomyrmex gigas

1. Introduction

Dinomyrmex gigas (Latreille, 1802) are some of the largest ant species in the world. They owe their popularity primarily to their large size. They are ants that are highly coveted by breeders and for this reason are relatively expensive. Until recently, prices for a lone queen of this species settled at $1,000, but now they can be bought in Europe for half that price.

2. Distribution

Dinomyrmex are found in the rainforests of Burma, Thailand, Malaysia, Indonesia, Singapore, Brunei and the Philippines.

3. Construction of the nest

They mainly nest in the ground at the base of trees, less often in dead logs, or in live trunks. The foraging area of a colony can be up to 1000m². (Orr & Charles, 1994)

4. Appearance

The caste of workers polymorphic. Majors weigh approx. 370 mg, and the minors about 130 mg. In comparison, the largest European ant, the queen Camponotus ligniperda (Latreille, 1802) weighs about 180mg (Seifert, 2018), with a body length of 18mm. Majors of D. gigas grow up to 3cm in length. (Pfeiffer and Linsenmair, 2000)

5. Colony structure

Colonies number thousands of workers (up to 7000). Polydomic – one colony occupies several nests (8-14) about 10-20m apart. In the nest there is only one fertile queen – a monogyne. The size ratio of minor to major workers in a mature colony is about 87:13 (Pfeiffer and Linsenmair, 2000)

6. Nutrition

Gatherers bring mainly fungi and insects to their nests, as well as fresh or partially decomposed fruits and seeds, droppings and rotting leaves (Orr & Charles, 1994). They also collect nectar from off-flower nectaries (Rabenstein et al., 1994).

7. Behavior

Workers often move more than 50m away from their nests. During the day, ants mainly foraged on the ground, climbing trees only when necessary. On the other hand, at night very few workers walked on the ground, and whole columns of ants marched to the treetops (Orr & Charles, 1994). This is probably due to the diurnal threat from birds that prey on ants (Pfeiffer & Linsenmair, 2000) and parasitic flies that use their eyesight when laying eggs on ants (Disney & Schroth, 1989). Individual workers often move along the same route.

D. gigas exhibit an interesting polyethism not seen (as far as I know) in other ants so far. Workers leaving at night do not leave during the day, and likewise workers leaving during the day do not appear outside the nest during the night (Orr & Charles, 1994). The average speed of D. gigas on trails was 360 m/h (331.7 body lengths/min) (Pfeiffer & Linsenmair, 2000), while in comparison, the European Formica polyctena (Foerster, 1850) runs at only 29 m/h (60.4 body lengths/min) at 15°C (Horstmann, 1974).

Bibliografia / References

Disney, R.H.L.. and M. Schroth, 1989. Observations on Megaselia persecutrix Schmitz (Diptera: Phoridae) and the significance of ommatidial size-differentiation. Entomol. Mon. Mag. 124: 169-174
Horstmann, K., 1974. Untersuchungen über den Nahrungserwerb der Waldameisen (Formica polyctena Foerster) im Eichenwald. III. Jahresbilanz. Oecologga 15: 187-204
Orr, A. G., & Charles, J. K. (1994). Foraging in the giant forest ant, Camponotus gigas (Smith) (Hymenoptera: Formicidae): evidence for temporal and spatial specialization in foraging activity. Journal of Natural History, 28(4), 861–872.
Pfeiffer, Martin & Linsenmair, K. Eduard. (2000). Contributions to the life history of the Malaysian giant ant Camponotus gigas (Hymenoptera, Formicidae). Insectes Sociaux – INSECTES SOC. 47. 123-132. 10.1007/PL00001690.
Rabenstein, R., A.H. Idris, N.-R. Yusoff and U. Maschwitz, 1994. The ant’s world. A study of feeding habits. Nat. Malays. March: 5-12.